Το καλαμπόκι ή αραβόσιτος ο κοινός (Zea Mays) ή αραποσίτι είναι σιτηρό της οικογένειας των. Η καταγωγή του τοποθετείται μάλλον στο σημερινό Μεξικό (κοιλάδα Τεχουακάν), όπου ανακαλύφθηκε ο παλαιότερος καρπός, χρονολογούμενος από το 7000 π.Χ. ενώ το φυτό καλλιεργήθηκε συστηματικά από τους Μάγια, τους Ίνκας και τους Αζτέκους. Η ονομασία mays προέρχεται από τη γλώσσα Ταΐνη των ιθαγενών κατοίκων της Καραϊβικής, η οποία πέρασε αυτούσια σχεδόν στο λεξιλόγιο πολλών χωρών όπως Γερμανία, Γαλλία.
Το καλαμπόκι εισήχθη στην Ελλάδα μόλις το 1600 μ.Χ. από τη Βόρεια Αφρική εξ ου και η ονομασία «αραβόσιτος» (σίτος των Αράβων).
Τα μουστάκια του καλαμποκιού είναι τα στίγματα των θηλυκών λουλουδιών του φυτού, που είναι μαλακές ίνες σε τούφες με μήκος 10-20 εκ. Το μέρος αυτό του φυτού περιέχει βιταμίνες Β, C και Κ, πυρίτιο , ασβέστιο, μαγνήσιο, φώσφορο, φλαβονοειδή και πολυφαινόλες.
Τα μουστάκια του καλαμποκιού έχουν ισχυρή διουρητική, μαλακτική και τονωτική δράση και καταπραΰνουν αποτελεσματικά κάθε ερεθισμό του ουροποιητικού συστήματος. Σε συνδυασμό με άλλα βότανα ενισχύουν την θεραπεία της κυστίτιδας, της ουριθρίτιδας, της προστατίτιδας, της νυχτερινής ενούρησης κ.α. Στο φυτό αποδίδονται, επίσης, αντιοξειδωτικές, αποτοξινωτικές, αιμοκαθαρτικές και καρδιοτονωτικές επιδράσεις, χάρη στην ήπια αγγειοδιασταλτική του ιδιότητα.
Τρόπος χρήσης: . Ρίχνουμε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε 2 κουταλιές του τσαγιού φρέσκο ή ξηρό βότανο και το αφήνουμε σκεπασμένο 10-15 λεπτά. Σουρώνουμε και πίνουμε τρεις φορές την ημέρα
Αρχαίοι Κινέζικοι και Αιγυπτιακοί πάπυροι περιγράφουν θεραπευτικές χρήσεις φυτών ήδη από το 3000 π.Χ.. Ιθαγενείς πολιτισμοί, όπως Αφρικανοί και αυτόχθονες Αμερικανοί, χρησιμοποιούσαν βότανα ως μέρος θεραπευτικών τελετουργιών, ενώ άλλοι λαοί ανέπτυσσαν παραδοσιακά ιατρικά συστήματα, όπως είναι η Αγιουβέρδα και η Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, στα οποία τα βότανα είχαν τον πρώτο ρόλο.
Η ελληνική μυθολογία εμπεριέχει πλήθος αναφορών στην τέχνη της θεραπευτικής με τη χρήση των βοτάνων, αναδεικνύοντας μορφές που συνέδεσαν το όνομά τους με τη μεταγενέστερη ιατρική επιστήμη, όπως το γιο του Απόλλωνα, Ασκληπιό. Στην αρχαία ελληνική ιστορία αναφέρεται η εκτεταμένη χρήση των βοτάνων από σημαντικούς ιατροφιλόσοφους της εποχής, ενώ ο Ιπποκράτης (460 π.Χ. – 377π.Χ.), ο «πατέρας» της ιατρικής, προσπαθώντας να εντοπίσει τι είναι αυτό που έχει επιπτώσεις στην υγεία του και τι τον βοηθά, χρησιμοποίησε φυτά και βότανα για την πρόληψη και αντιμετώπιση ασθενειών, πεπεισμένος για τη ευεργετική δύναμη της φύσης.
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν καταγεγραμμένα περί τα 7.000 αυτόχθονα φυτικά είδη και υποείδη, εκ των οποίων το ένα από τα πέντε αποτελεί ενδημικό είδος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η φυτική ή βοτανική ιατρική, η ιστορία της οποίας έχει μακρά παράδοση που ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, να διαθέτει μια τεράστια ποικιλία πρώτων υλών για να επιλέξει, να συνδυάσει και να χρησιμοποιήσει με νου και γνώση.
Οι πληροφορίες που παρέχονται σε ό,τι αφορά τα βότανα έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δε μπορούν να αντικαταστήσουν τη γνωμάτευση ή επίσκεψη σε γιατρό ή άλλο ειδικό της υγείας!
