Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι MENTHA aquatica (Μέντα η υδροχαρής). Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Οι παλαιοί γιατροί χρησιμοποιούσαν το άγριο φλισκούνι για ανακούφιση από τις παθήσεις του αναπνευστικού, ενώ πίστευαν ότι βοηθά και στις παθήσεις των αρθρώσεων και γι αυτό το λόγο το ονόμαζαν και “μέντα ποδαγκάρια”.
Η μέντα φλισκούνι δρα ως αντιφυσητικό(ανακουφίζει από τον τυμπανισμό της κοιλιάς), χολαγωγό, αντιδιαρροϊκό και σπασμολυτικό. Το έγχυμα των νωπών φύλλων δίνει ένα εξαιρετικό τσάι. Έχει επίδραση στο ήπαρ, ενώ δρα αποτελεσματικά εναντίον της διάρροιας και των μυϊκών συσπάσεων (κράμπες). Είναι ευστόμαχη και καταπραΰνει τον πόνο του στομάχου, της μήτρας και των εντέρων, καθώς και τον πονόδοντο. Βοηθά επίσης, στην ανακούφιση, των ιλίγγων και της ημικρανίας. Συνδυάζεται καλά με δυόσμο, μαλοτίρα και γλυκάνισο ως αντιγριπικό.
Το έγχυμα του βοτάνου είναι χρήσιμο για πλύση πληγών που πυορροούν. Το κατάπλασμα του βοτάνου βοηθά σε αποστήματα και μώλωπες. Σε γαργάρες κάνει καλό σε παθήσεις του ρινοφάρυγγα, τον βήχα, τη γρίπη και το άσθμα. Το μάσημα των νωπών φύλλων δρα ως αντιεμετικό και είναι χρήσιμο για να απαλλαγεί κανείς από την μυρωδιά του σκόρδου.
Τρόπος χρήσης: Ρίχνουμε ένα κουτάλι του φαγητού σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και το αφήνουμε σκεπασμένο για 10-15 λεπτά. Σουρώνουμε και πίνουμε 2-3 φορές την ημέρα, μετά το φαγητό. Αν θέλουμε το γλυκαίνουμε με μέλι. Για εξωτερική χρήση, γαργάρες, κομπρέσες και μπάνια χρησιμοποιείται τσάι πιο συμπυκνωμένο.
Αρχαίοι Κινέζικοι και Αιγυπτιακοί πάπυροι περιγράφουν θεραπευτικές χρήσεις φυτών ήδη από το 3000 π.Χ.. Ιθαγενείς πολιτισμοί, όπως Αφρικανοί και αυτόχθονες Αμερικανοί, χρησιμοποιούσαν βότανα ως μέρος θεραπευτικών τελετουργιών, ενώ άλλοι λαοί ανέπτυσσαν παραδοσιακά ιατρικά συστήματα, όπως είναι η Αγιουβέρδα και η Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, στα οποία τα βότανα είχαν τον πρώτο ρόλο.
Η ελληνική μυθολογία εμπεριέχει πλήθος αναφορών στην τέχνη της θεραπευτικής με τη χρήση των βοτάνων, αναδεικνύοντας μορφές που συνέδεσαν το όνομά τους με τη μεταγενέστερη ιατρική επιστήμη, όπως το γιο του Απόλλωνα, Ασκληπιό. Στην αρχαία ελληνική ιστορία αναφέρεται η εκτεταμένη χρήση των βοτάνων από σημαντικούς ιατροφιλόσοφους της εποχής, ενώ ο Ιπποκράτης (460 π.Χ. – 377π.Χ.), ο «πατέρας» της ιατρικής, προσπαθώντας να εντοπίσει τι είναι αυτό που έχει επιπτώσεις στην υγεία του και τι τον βοηθά, χρησιμοποίησε φυτά και βότανα για την πρόληψη και αντιμετώπιση ασθενειών, πεπεισμένος για τη ευεργετική δύναμη της φύσης.
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν καταγεγραμμένα περί τα 7.000 αυτόχθονα φυτικά είδη και υποείδη, εκ των οποίων το ένα από τα πέντε αποτελεί ενδημικό είδος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η φυτική ή βοτανική ιατρική, η ιστορία της οποίας έχει μακρά παράδοση που ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, να διαθέτει μια τεράστια ποικιλία πρώτων υλών για να επιλέξει, να συνδυάσει και να χρησιμοποιήσει με νου και γνώση.
Οι πληροφορίες που παρέχονται σε ό,τι αφορά τα βότανα έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δε μπορούν να αντικαταστήσουν τη γνωμάτευση ή επίσκεψη σε γιατρό ή άλλο ειδικό της υγείας!
