Η καταγωγή του φυτού είναι από την Ινδία και το Ιράν. Πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο και στην Αφρική, ενώ στην Ελλάδα τον έφερε μαζί με άλλα φυτά, ο Μέγας Αλέξανδρος μετά από την εκστρατεία του στις Ινδίες. Στην Βρετανία άρχισε να καλλιεργείται από τον 16ο αιώνα. Το όνομα του προέρχεται από την ελληνική λέξη “Βασιλεύς”, καθώς σύμφωνα με θρύλο, φύτρωσε στο σημείο όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη ανακάλυψαν τον Τίμιο Σταυρό. Ο Ρωμαίοι τον θεωρούσαν σημάδι αγάπης και φυλακτό. Οι Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν, μαζί με άλλα φυτά, στις ταριχεύσεις, και οι Γαλάτες σε τελετές εξαγνισμού, μαζί με νερό πηγής. Πιθανόν από εκεί να κρατάει τις ρίζες του και το χριστιανικό έθιμο του αγιασμού με τον βασιλικό.
Χάρη στη σύνθεσή του ο βασιλικός είναι ένα από τα πιο σημαντικά βότανα. Βελτιώνει την λειτουργία του στομάχου, ελαττώνει τα αέρια των εντέρων, ανοίγει την όρεξη, και ελευθερώνει τους σπασμούς των μυών και των εντέρων. Χρησιμοποιείται λοιπόν για ανακούφιση από πόνους στην κοιλιακή χώρα, στη γαστρίτιδα, σε προβλήματα του πεπτικού συστήματος και για τις αιμορροΐδες που οφείλονται στη δυσκοιλιότητα. Σε μικρές δόσεις μπορεί να δοθεί σε παιδιά που κοιμούνται με δυσκολία.
Το τσάι που φτιάχνεται από τα φύλλα του βασιλικού είναι ιδανικό για κρυολογήματα, καταρροές και βήχα, ενώ είναι επίσης, ιδιαιτέρως χωνευτικό, διουρητικό και τονωτικό, καταπραΰνει το έντερο και τις νευρικές ημικρανίες.
Τρόπος χρήσης: Ρίχνουμε σε ένα κουταλάκι του τσαγιού ξηρό βότανο ένα φλιτζάνι βραστό νερό, το σκεπάζουμε για 10 λεπτά, σουρώνουμε και πίνουμε τρεις φορές την ημέρα.
Αρχαίοι Κινέζικοι και Αιγυπτιακοί πάπυροι περιγράφουν θεραπευτικές χρήσεις φυτών ήδη από το 3000 π.Χ.. Ιθαγενείς πολιτισμοί, όπως Αφρικανοί και αυτόχθονες Αμερικανοί, χρησιμοποιούσαν βότανα ως μέρος θεραπευτικών τελετουργιών, ενώ άλλοι λαοί ανέπτυσσαν παραδοσιακά ιατρικά συστήματα, όπως είναι η Αγιουβέρδα και η Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική, στα οποία τα βότανα είχαν τον πρώτο ρόλο.
Η ελληνική μυθολογία εμπεριέχει πλήθος αναφορών στην τέχνη της θεραπευτικής με τη χρήση των βοτάνων, αναδεικνύοντας μορφές που συνέδεσαν το όνομά τους με τη μεταγενέστερη ιατρική επιστήμη, όπως το γιο του Απόλλωνα, Ασκληπιό. Στην αρχαία ελληνική ιστορία αναφέρεται η εκτεταμένη χρήση των βοτάνων από σημαντικούς ιατροφιλόσοφους της εποχής, ενώ ο Ιπποκράτης (460 π.Χ. – 377π.Χ.), ο «πατέρας» της ιατρικής, προσπαθώντας να εντοπίσει τι είναι αυτό που έχει επιπτώσεις στην υγεία του και τι τον βοηθά, χρησιμοποίησε φυτά και βότανα για την πρόληψη και αντιμετώπιση ασθενειών, πεπεισμένος για τη ευεργετική δύναμη της φύσης.
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν καταγεγραμμένα περί τα 7.000 αυτόχθονα φυτικά είδη και υποείδη, εκ των οποίων το ένα από τα πέντε αποτελεί ενδημικό είδος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η φυτική ή βοτανική ιατρική, η ιστορία της οποίας έχει μακρά παράδοση που ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, να διαθέτει μια τεράστια ποικιλία πρώτων υλών για να επιλέξει, να συνδυάσει και να χρησιμοποιήσει με νου και γνώση.
Οι πληροφορίες που παρέχονται σε ό,τι αφορά τα βότανα έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δε μπορούν να αντικαταστήσουν τη γνωμάτευση ή επίσκεψη σε γιατρό ή άλλο ειδικό της υγείας!
